Łukasz Andrzejewski, Polityka nowo-tworowa, pamiętnik praktyczno-teoretyczny, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2012

Utworzono: poniedziałek, 20 lipiec 2015 11:47

Poprawiono: środa, 16 styczeń 2019 16:16

Odsłony: 12764

Autor książki jest młodym filozofem, który w wieku 23 lat zachorował na nowotwór. Jak sam pisze o swojej książce, nie jest ona pamiętnikiem walki z chorobą. To raczej filozoficzny esej na temat społecznych i emocjonalnych uwarunkowań osoby chorej. O tym jak bardzo człowiek chory na raka może czuć się samotnym, zarówno w czasie szpitalnego leczenia, jak i poza nim. Samotny emocjonalnie, bo lekarze na rozmowy nie mają zbyt dużo czasu, a bliscy nie zawsze potrafią o chorobie rozmawiać. Tymczasem (s. 37): „Emocje w chorobie nowotworowej to sprawa nie tylko dla uzupełniającej opieki psychoonkologicznej, lecz jeden z głównych elementów samego procesu leczenia”.

Ale jest też i samotność informacyjna (s.29): „Dominującym doświadczeniem pierwszych tygodni, oprócz strachu, jest brak wyczerpujących informacji”. Tę, sami chorzy wspomagani przez specjalistów dobrej woli starają się wypełniać tworząc fora społecznościowe. jak np. Forum Onkologiczne.

Postawa, z którą chorzy onkologicznie spotykają się najczęściej, jest współczucie, jednakże (s. 45): „Współczucie jest postawą bezpieczną, bo stanowi alibi dla braku realnych działań”.

Książka Łukasza Andrzejewskiego jest ważnym apelem o zauważenie przez społeczeństwo i państwo społeczności chorych onkologicznie, którzy potrzebują wielorakich form wsparcia oraz zrozumienia i to nie tylko w obszarze medycznym. Być może jakiejś odpowiedzią na te oczekiwania udzieli niedawno powstała Polska Liga Walki z Rakiem.